En toen lag opeens opnamedag drie alweer achter ons. Waarvan ik overigens de dag van vandaag door omstandigheden maar voor de helft heb meegemaakt. Maar daarover later meer.
Valt er dan niets te vertellen over zo’n opnamedag, dat ik de laatste dagen geen enkele keer iets voor de weblog heb geschreven?
Zeker wel.
Al was het maar hoe bijzonder het is dat een verhaal dat we maanden geleden geschreven hebben en waarvoor we de afgelopen weken hard hebben lopen produceren, nu opeens echt wordt. Dat nu opeens de locaties eruit zien zoals het min of meer in het scenario beschreven staat. En dat die locaties nu bevolkt worden door wezens van vlees en bloed, een vader Ravi, een moeder Jivika, een zoon Sahir, soldaten, bevriende buurtbewoners met cadeautjes, een mannetjes-, een vrouwtjes- en een baby-kameel en vele, vele andere figuren, zoals die in het scenario gecreëerd zijn.
Maar waarom dan toch geen weblog?
De dagen zijn eenvoudigweg te zwaar, te opslokkend, om nog energie te hebben om te kunnen nadenken en schrijven. Behalve vandaag dan, waarover later meer.
Hoe ziet zo’n opnamedag eruit dan?
In vogelvlucht.
Wakker worden om half zes als het nog donker is. Vervoer naar de set, de afgelopen dagen met name de plek waar Ravi met zijn familie woont. Ontbijten met de hele crew als de zon zo’n beetje op is. Werken in de met het uur meer brandende zon. Shot voorbereiden en ‘dressen’. Oefenen met de acteurs. Klaar voor opnames. Meestal eerst een mislukte take. Dan vaak nog een mislukte take. En met de derde take, of soms zelfs na meer, we hebben al een slate met 10 takes gehad, gaat het goed. Tegen-shot of shot opstelling afbreken. Volgende shot. Aan een ruk door. Met 50 man crew. Van regisseur tot aan de zeer nodige vertalers tot aan mensen die het verkeer waar en wanneer nodig tegenhouden. Onafgebroken werken tot aan twee uur ’s middags. Dan een lunch van een half uur. Beetje bijpraten, beetje bijkomen. En dan weer non-stop doorwerken tot een uur of zeven als het alweer donker aan het worden is.
Terug naar het hotel. Biertje drinken op de kamer dat voelt als een kratje. Eten. Uitgeput naar bed. Wekker op half zes.
En dan zeker nog een weblog schrijven. Ben jij gek!?
Behalve vandaag dan. Mijn oogontsteking die al weken sluimerend aanwezig is, dan weer in het ene oog, en dan weer in het andere, stak vandaag in alle hevigheid de kop op. Het was gewoon niet meer te verdragen. Daarom bracht local fixer Harendra Pal me tegen het middaguur naar een dokter. Een volle wachtkamer maar ik mocht voor. Omdat ik nu eenmaal buitenlander ben. Heerlijk, deze keer. De dokter keek heel even in mijn ogen en schreef me toen oogdruppels voor. Die ik ieder uur moest innemen. Maar toen we weer buiten stonden raadde Harendra Pal me aan om ze om de drie uur in te nemen omdat deze dokter erom bekend staat te overdrijven.
Lekker is dat.
Maar het is wel een vakman want ik heb de druppels nu drie keer ingenomen, en mijn ogen voelen al een stuk beter.
Je hebt hier trouwens wel meer vakmannen. Zo’n twee weken terug was ik bij een lokale kapper. Die een uur bezig was met hele, hele kleine, minuscule stukjes haar van mijn hoofd te knippen. Om me een David Beckham kapsel te geven, zoals de kapper zei. Toen hij klaar was zag je dat hij het netjes gekamd en geföhnd had, maar voor de rest leek er weinig aan mijn haar veranderd. Maar nu bijna week weken later ziet het er nog steeds gekamd en geföhnd uit terwijl ik er helemaal niets meer aan gedaan heb.
Het is super zwaar, dat filmen. Maar ik maak wel veel bijzondere dingen mee, hier in India. Toch wel jammer dat ik zo weinig tijd en energie heb om erover te schrijven.
