Als je nog geen adhd had zou je het van deze draaidag bijna krijgen.
We begonnen ’s morgens om 9.30 op Open Studio om onze apparatuur op te halen en waren daar rond middernacht weer terug om onze apparatuur weer in te leveren.
Camera- en geluidsman protesteerden. Dit is toch niet normaal meer!? En terecht. Ik heb ze uiteindelijk dan ook anderhalve dag uitbetaald. Hetgeen betekent dat het budget slinkt. Nog een paar draaidagen te gaan en de documentaire moet erop staan. Moet, want dan zijn er geen middelen meer. Niet alleen adhd’ers maar ook producenten slapen vaak laat en slecht.
We begonnen die ochtend met een in scene gezette rijles voor J. In de buurt van en met dank aan rijschool Dorland & Saftey First.
Straatje keren van achteren gefilmd, in totaal, van voren, vanuit de auto en met een mount op de auto. Om maar genoeg materiaal te hebben om in de montage er een spannende scène van te snijden. Een scène bedoeld om het geheel wat lucht en wat humor te geven.
En dat twee keer. Een keer dat het totaal fout gaat, in de documentaire te plaatsen voor J. zijn eerste pilgebruik. En een keer, J. in een ander jasje, alles in het kader van de suggestie, dat het na pilgebruik wat beter lijkt te gaan.
Opnames kosten altijd veel en veel meer tijd dan tevoren gepland. Ook nu ik steeds meer ervaring begin te krijgen. Veel meer dan het straatje keren konden we niet vastleggen.
Opnames geslaagd. Bijna. Alleen de verstaanbaarheid van J. was niet al te te best. Bleek achteraf. Ook regisseurs slapen vaak laat en slecht.
Toen was het alweer tijd om te verkassen naar de Albert Cuyp markt.
Zo stond het bescheven in de callsheet:
Bedoeling: Op de markt lopen vele, vele mensen. J. is daar een van. Op het eerste gezicht onderscheidt hij zich niet van anderen. Maar de ervaring leert dat het in sommige hoofden druk is en in andere hoofden veel rustiger … Wie zijn de adhd’ers?
Shots:
Overzichtshot van J. tussen vele andere marktbezoekers
CU van hoofd J.
CU van andere hoofden van marktbezoekers
J. spreekt persoon of personen aan, filmend met zijn handcamera: Ben ik anders?
Klaar alweer. Opnames geslaagd! Op naar de volgende locatie. Of beter: op naar de volgende stad! In Den Haag wachtte immers DE (hoofdletters bewust gebruikt) adhd expert van Nederland voor een tweegesprek met J. Een gesprek onder vier ogen, een lens, een hengel en een dasspeld met psychiater Sandra Kooy.
We gingen met twee auto’s om de flinke hoeveelheid apparatuur te kunnen vervoeren. In de ene auto geluidsman Haro Henkemans en cameraman Simon Sliphorst. In de andere auto J. en regisseur Joost Schrickx. Oftewel ik.
Ik gebruikte de reis om op J. in te praten bij het gesprek zo dicht mogelijk bij zichzelf te blijven. Uit te gaan van zijn eigen onzekerheden over zijn adhd. Zijn eigen vragen.
Toen het gesprek op het kantoor van Sandra Kooy een aanvang nam bleek J. toch de nodige afstand tot zichzelf te bewaren. Hij verviel in een soort rol van de journalist. Een rol die het gesprek er in eerste instantie zeker niet spannender op maakte. Later werd dat gelukkig beter. Toen het bijvoorbeeld ging over medicijngebruik en of J. daardoor zijn creativiteit zou verliezen. En ook toen hij tot drie keer aan Sandra Kooy vroeg wat zij van hem vond, “Heb ik het nou of niet?”, gebeurde er iets voor de camera – hoewel Sandra natuurlijk geen echt antwoord gaf – wat spannend was en wat in de montage zeker bruikbaar zal zijn.
Klaar. Iedereen redelijk tevreden. Had misschien meer ingezeten. Maar zeker ook minder.
Op naar Scheveningen. Redelijk in de buurt overigens.
We hadden geluk. Het zag er prachtig uit. Schitterende luchten en een flonkerende zee tegen de achtergrond waarvan we de dan weer peinzende, dan weer ontspannen en dan weer plotseling rennende J. op aantrekkelijke wijze konden vastleggen. Als plakshots, als vulshots, als je weet maar nooit shots.
Op naar de laatste bestemming. Het tropische Tikibad in Wassenaar. Om daar J. vast te leggen in een positie waarin hij naar eigen zeggen altijd rust in zijn hoofd ervaart. Drijvend op een luchtbed op kabbelende golven.
Hoewel we in Scheveningen goed hadden gegeten was iedereen kennelijk toch moe na deze lange draaidag. Het kostte ons bijna een uur om het zwembad te vinden en toen we eenmaal binnen waren ging bijna alles fout wat fout kon gaan. De lens van de camera besloeg van het vochtige klimaat, het zwembad ging dicht en alle bezoekers verdwenen, het licht was slecht en nauwelijks mee te werken, door de overal aanwezige tegeltjes lukte het niet om het zo gewenste tropisch sfeertje vast te leggen, de computergestuurde waterval besloot ermee op te houden …
Ik heb de beelden nog niet gespot maar vrees met vreze.
Die dag gelukkig geen tijd om daar langer over na te denken. Het was al laat. We moesten terug naar Amsterdam om de apparatuur terug te brengen. En om J. op de trein naar Nijmegen te zetten. Die hij dus miste. Waardoor er voor mij weinig anders op zat dan hem een lift naar Nijmegen aan te bieden. Waardoor ik om 4 uur op mijn bed lag.
Om 7 uur wordt mijn dochtertje wakker.
Net als adhd’ers slapen ook regisseurs en producenten vaak laat. En slecht.
