Alweer enige maanden geleden heb ik het toen nog tamelijk summiere plan voor de ADHD documentaire “Stel je niet aan!” ingestuurd voor Makers voor Makers. Dit is een in het kader van het Film Festival Utrecht ontwikkeld initiatief waarbij beginnende documentaire makers hun documentaire plan kunnen doorlichten met een ‘gerenommeerde maker’.
Ik was eigenlijk alweer vergeten dat ik me ingeschreven had toen ik een bericht ontving dat ik en mijn documentaire tot de gelukkigen behoorden en ik 30 september in Utrecht op het Neude in het Festival Paviljoen verwacht werd.
Toen ik me daar gisteren bij de receptie vervoegde had geen van beide damens die daar zaten ook maar ooit van Makers voor Makers gehoord. Ze vermoedden dat dat wel ergens in het cafe van het Festival Paviljoen zou zijn hoewel ze het in de programma-boekjes nergens konden terugvinden.
Hun intuitie bleek te kloppen. Het cafe bleek die middag volledig voor Makers voor Makers gereserveerd te zijn. En toen hoorde ik ook voor het eerste welke ‘gerenommeerde maker’ het dan was die aan mij gekoppeld was. Het bleek te gaan om … Hetty Naaijkens-Retel Helmrich.
Een hele mond vol waar ik eerlijk gezegd nog nooit eerder van gehoord had. Hoewel ze als producente bij tamelijk beroemde projecten betrokken is geweest als De Stand van de zon en Stand van de Maan.
Ze kende mij overigens wel. Eens had ze met Sander Francken gesproken over mogeljke samenwerking in het kader van de documentaire “Dealing and wheeling in small arms” waarvoor ik het scenario schreef.
Wat kon ze me vertellen?
Dat ze het scnenario dat ik geschreven had voor “Stel je niet aan!” nog geen scenario vond. Meer een korte beschrijving van mogelijke scenes. Feitelijk. Zonder veel gevoel.
Ze raadde me aan meer gevoel, meer persoonlijke belevenis, in mijn documentaire te stoppen. Bijvoorbeeld door op een aantal gele briefjes kort op te schrijven wat ik nu met mijn documentaire wil laten zien.
Toen ik haar over mijn eigen adhd ervaring vertelde, hoe ik na diagnose daarvan plotseling tot aan mijn nek in een wereld van gespreksgroepen, medicatie en adhd-cafes zat waar ik daarvoor eigenlijk nauwelijks van gehoord had raakte ze plotseling en overduidelijk enthousiast.
Dat moest ik opschrijven in mijn scenario!
En daarover moest mijn documentaire gaan!
Desnoods met een ander hoofdrolspeler, desnoods met een andere crew, maar zonder persoonlijke betrokkenheid en een persoonlijke invalshoek zou het niets worden met mijn documentaire.
Ze kon aan mijn ogen zien dat die persoonlijke betrokkenheid er wel degelijk was. En in hoge mate. Maar uit het scenario maakte ze dat niet op.
Ze legde me vervolgens uit waarom ze in staat was mijn ogen te lezen. Waarom ze zonder nadrukkelijk te letten op wat ik zei, en nog minder op wat ik had opgeschreven. toch conclusies kon trekken t.a.v. mijn betrokkenheid. Ze deed namelijk sinds een aantal jaren aan NLP, Neuro-Linguistic Programming.
Ze legde me uit dat een mens niet gelijk is aan zijn gedachten en ook niet gelijk aan zijn gevoelens. Wat een mens tot een specifiek mens maakt zit dieper.
En dat diepere bepaalt ook wat hij uit de werkelijkheid om zich heen filtert en tot zich neemt en wat aan hem of haar voorbijgaat. Bij sommige mensen ligt de nadruk van deze filter op reuk ‘er zit een luchtje aan’, bij anderen op zicht ‘het ziet er niet naar uit’, of gevoel ‘dit voelt niet goed’, of op nog weer andere zintuigen.
Wat ik met deze NLP gerelateerde kennis aanmoet waar het mijn documentaire betreft weet ik niet precies, maar ergens voel ik dat ik er wel wat aan heb.
Verder raadde Hetty Naaijkens, zo vat ik haar naam maar even samen, me nog aan om van de opnames die ik al gemaakt heb een korte montage te maken en daarmee de boer op te gaan voor aanvullende financiering.
Na een flyer gekregen te hebben van haar laatste documentaire, die ze deze keer ook zelf regiseerde, “Contractpensions” en na haar beloofd te hebben Sander Francen te bewegen haar een DVD van “Dealing and wheeling in small arms” op te sturen, namen we afscheid.
Al met al toch een heel nuttige sessie. Misschien een beetje abstracter dan verwacht, wellicht een beetje spiritueler, maar daarom zeker niet minder waardevol.
En een ding is zeker. Er valt nog heel veel werk te verzetten voordat mijn documentaire een documentaire zal zijn.
