Locatie scouting en casting

Locatiebezoek

Casting

Vandaag, na bijna anderhalve week onderweg of druk te zijn geweest, de eerste relatief ‘rustige’ dag.
Relatief. En rustig tussen aanhalingstekens. Want er is een hoop achterstallig onderhoud en administratie werk.

Sander wijdt zich vandaag in afzondering aan het draaiboek. Hoe denkt hij het scenario nu eigenlijk in beeld te gaan brengen? Welke kaders, welke camerabewegingen, welke overgangen? De découpage.

Karin gaat vandaag voor de zoveelste keer in onderhandeling met de in Delhi gevonden Indiase productieleider Kawal. Deze, het moet gezegd knappe – en zeer ijdele productieleider – heeft tot nog toe niet veel meer gedaan dan met een interessante leren hoed en zonnebril op zijn hoofd zo mogelijk nog interessanter om zich heen kijken. Hij belooft van alles. Maar steeds voor de volgende dag. En Karin wil nu eindelijk wel eens weten hoe hij de vacante crewposten, nog wel een stuk of 30 schat ik, denkt te gaan invullen. En hoeveel dat kost. Namen wil Karin horen. En prijzen!

Karin heeft een kamer naast mij in het hotel. Ze zit nu al een hele tijd met Kawal te praten. En ik heb het idee dat het wel enig effect heeft. Af en toe hoor ik Kawal zenuwachtig haar kamer uitlopen en een snel telefoontje plegen. Hij lijkt nu inderdaad bezig te zijn met het samenstellen van de Indiase crew. Karin kan erg overtuigend zijn.

Ik schrijf ondertussen wat locatie en scouting rapportjes, leg een – wederom laatste – hand aan het scenario, een snoepverkoper wordt bijvoorbeeld alsnog een biscuit-verkoper, werk mijn lijst met namen bij en schrijf aan mijn weblog.

Relatief en tussen aanhalingstekens dus, die rustige dag.

Maar wel zoveel tijd voor mezelf vergeleken met de voorgaande dagen dat ik, vooruit, ik geef het toe, er een beetje onrustig van word. Voor het eerst dringt het volledig tot me door hoe ver ik van huis ben en vooral hoe lang ik van huis zal zijn. Zeven weken, negenenveertig dagen, elfhonderdzesenzeventig uur. En voor het eerst voel ik iets van pijn als ik denk aan mijn dochtertje; zij zal over twee dagen twee worden. Zonder mij. Zonder papa.

Maar goed.

De afgelopen drie dagen hebben we besteed om de in Jodhpur aangetroffen werkelijkheid beetje bij beetje naar het script toe te buigen.

Zo hebben we twee dagen lang locaties in Jodhpur gezocht. Sander wil vooral authentieke plaatjes. Op zijn hoogst een keer een gemotoriseerde tjoektjoek in beeld. Ziet er leuk uit. Maar zeker geen auto’s of scooters.

De eerste locatie-scout dag bezoeken we het oude ‘blauwe’ gedeelte van Jodhpur. De door Sander bedoelde authentieke plaatjes zijn daar vanwege de smalle straatjes iets makkelijker te vinden. Een gemotoriseerd voertuig komt daar niet doorheen. Een nadeel is dat waarschijnlijk onze kamelen-kar, die in veel scènes voorkomt, daar dan ook nauwelijks doorheen komt. Zeker niet als in dezelfde straat ook nog eens een camera met cameraman moet staan.

Wel vinden we een iets bredere weg bij de opgang naar het reusachtige fort dat overal boven de stad uitsteekt. Maar het zal niet makkelijk zijn toestemming te verkrijgen om in de buurt van of in dat fort zelf te filmen. Bijna een jaar geleden zijn hier bij een feest ter ere van de Maharadja van Jodhpur,  waarbij men per abuis een poort van het fort had afgesloten, 280 mensen vertrapt toen iemand ‘bom, bom, bom!’ begon te roepen. Wat dit misschien nog een beetje kan compenseren, althans waar het het verkrijgen van vergunningen voor ons project betreft, is het succes dat de Indiase film “Slum Dog Millionaire” bij de Oscar uitreiking ten deel is gevallen. Het medium film staat hierdoor wellicht in een gunstig daglicht bij de autoriteiten.

Locatiebezoek dus.

De tweede dag verloopt iets succesvoller dan de eerste, leidt in ieder geval tot iets concretere resultaten. Sander lijkt overigens nog helemaal niet uit te zijn op concrete resultaten. Ik heb het idee dat hij alles op dit moment op zich laat inwerken, zonder conclusies te trekken. En dat we die pas over een à twee weken kunnen verwachten. Als hij de hele film helder voor ogen heeft. Als Karin het maar zo lang uithoudt; zij zou het liefst alles zo snel mogelijk vastleggen en voorbereiden. Verschil tussen in line producer en regisseur, vermoed ik. Wat dat betreft steekt de tweede dag haar waarschijnlijk wel een hart onder de riem. Want we vinden naast een potentiële plek voor een kamelenmarkt, en een paar qua kleur en licht bijzondere doorkijkjes, zelfs een terrein waar onze hoofdpersoon, plastic verzamelaar Ravi, met zijn familie zou kunnen wonen en zijn kameel zou kunnen stallen. Hoewel Sander niet uitsluit dat er nog geschiktere plekken voor de behuizing van Ravi gevonden kunnen worden. Ook voor de kamelenmarkt, trouwens. En zo bijzonder vindt hij die doorkijkjes nu ook weer niet…

Gisterochtend lazen we in de Indian times dat de sloppenwijk-acteurs van “Slumdog Millionaire” van de Indiase regering ieder een appartement cadeau hebben gekregen. Of het daardoor komt  is niet zeker, maar de opkomst op onze eerste casting dag is overweldigend.

Aan een tafel achterin de tuin van het hotel waar de casting plaatsvindt interviewt Sander met mij en onze tolk Iqrar aan zijn zijde iedere kandidaat een voor een uitgebreid. Vervolgens maakt hij ook een kort introductiefilmpje van iedere kandidaat waarbij hij o.a. vraagt iets te spelen, een verhaal te vertellen, een liedje te zingen of een dansje te doen.
Ondertussen blijven voorin de tuin de potentiële Ravi’s, Sahirs, marktkoopmannen, goudsmeden, rouwende vrouwen, figuranten en edelfiguranten toestromen. Honderden. Na verloop van tijd staat de hele tuin die nauwelijks beschutting biedt voor de brandende zon vol met veelal zenuwachtige kandidaten. En het toestromen houdt maar niet op. Met tientallen tegelijk komen er mannen, vrouwen, meisjes, jongens en kinderen het terrein op. Wij hebben het nauwelijks door want we zitten met onze rug er naar toe en zijn geconcentreerd op de kandidaten die we voor ons hebben. Wel begint het me na verloop van tijd op te vallen dat het steeds onrustiger en vooral ook drukker wordt, om ons heen.

Gelukkig grijpt Karin op tijd in.

Ze stuurt ons naar een zaaltje in het hotel. En moet toen als een militaire strateeg de mensen geschift hebben – jij wel, jij bij voorbaat al niet, terug naar huis – en ze op een plek gezet. Zo moet het gegaan zijn, want als ik een kwartier later weer even uit het hotel-zaaltje naar buiten kom is de helft van de mensen verdwenen en staat de rest netjes in samenhangende groepjes – kind bij kind, potentiële goudsmid bij potentiële goudsmid, etc. – op hun beurt te wachten. Karin plakt iedere kandidaat een nummer op, laat Kawal – doet die ook eens wat – en assistent  director Mugul een foto van de kandidaat met nummer nemen, plakt vervolgens het nummer op een formulier met de naam en leeftijd van de kandidaat en stuurt tenslotte de kandidaat met het formulier richting het zaalje waar wij zitten.

Waterdicht.

En dan wordt zo’n casting dag, hoe lang die ook duurt en hoeveel kandidaten we ook te spreken krijgen, een prettige aangelegenheid. Want op een of andere manier slecht de casting-situatie verschillen in cultuur en leefomstandigheden en komen wij en de kandidaten heel dicht bij elkaar te staan. Een soort tijdelijke intimiteit waarin wij alles kunnen vragen, en de kandidaten bereid zijn op alles te antwoorden.

Of geef ik nu een hele mooie beschrijving van een vorm van machtsmisbruik.

Eh.

Volgens mij niet.

We horen in ieder geval de meest intieme en oprechte verhalen.

Een jongen van 19 is verliefd op een meisje. En zij op hem. Een prachtig meisje, getuige de foto die hij nog altijd in zijn portemonnee heeft. Maar hij zal haar nooit krijgen. Het meisje is onlangs uitgehuwelijkt aan een andere man.

Vele vrouwen die we spraken blijken overigens uitgehuwelijkt te zijn. Maar bijna allen geven ze aan toch oprecht van hun man te houden. En gek maar waar, ik geloof dat ze dat menen.

Van een van die vrouwen is de man twee jaar geleden overleden. Toen ze dat eenmaal verteld had komen de lang verstopte tranen en die lijken niet meer op te houden. Toch wil zij perse zichzelf nog voor de camera introduceren. Ik zet een plusje bij haar naam, hoewel haar acteren voor de camera niet echt geweldig is.

Een vrouw die het minder getroffen had was uitgehuwelijkt aan een alcoholist. Hij richt het hele gezin te gronde. Haar grootste wens is om haar twee kinderen een goede toekomst te geven. Haar auditie voor de film is een stap in die richting. Ook zij krijgt een plusje.

Een mooie oude man heeft als laatste wens ooit nog eens in een film mee te mogen doen. Hij is al bij drie audities afgewezen. Een plusje. Als figurant.

Wel vermoeiend.

Aan het eind van de dag voelen we ons uitgeput van alle vreemde energie die we hebben opgezogen.

Blij dat de dag daarop – vandaag dus – een rustige is.
Relatief dan.