Twee dagen voor opnames.
We hebben geen hoofdpersoon meer. Gisteren liet Milanmera, de door ons als hoofdpersoon gecaste suikerbakker, ons via een contactpersoon weten dat zijn moeder ernstig ziek was. Even later hoorden we dat hij op de trein naar Calcutta zat waar zijn familie vandaan komt. Wat hier allemaal van waar is en wat niet – gedeeltelijk zal het wel kloppen want de suikerbakker gooit hiermee toch minstens een half jaar salaris weg – we zitten zonder hoofdpersoon.
Twee dagen voor opnames.
En toch maak ik me geen moment zorgen. Gek is dat.
Er zijn verschillende redenen voor die zorgeloosheid, die absoluut gen onverschilligheid genoemd mag worden.
Ten eerste is daar de rust die ook producent/regisseur Sander uitstraalt. Hij is vaak moeilijk te doorgronden, laat slechts gedoceerd zien wat er in hem omgaat, maar ik heb het idee dat ook bij hem het volle vertrouwen aanwezig is dat alles wel goed zal komen.
Ten tweede is het thema van de volksvertelling die wij hier gaan verfilmen dat het geen zin heeft te leven bij de waan van de dag. Dat de betekenis van gebeurtenissen vaak pas achteraf daadwerkelijk geduid en begrepen kan worden. Ik ben zo druk bezig geweest met het bijschaven van het scenario zodat deze wijsheid optimaal naar voren zal komen dat de wijsheid waarschijnlijk ongemerkt onderdeel is gaan uitmaken van mijn systeem. Zoiets moet er gebeurd zijn.
En ten derde is magie hier in India iets wat veel meer hoort bij het dagelijkse leven dan dat wij dat gewend zijn. Niemand kijkt daar eigenlijk meer van op.
Een voorbeeld. Gisteravond waren Sander en ik op bezoek bij Kuldeep Kothari. Kort gezegd is Kuldeep Kothari de opvolger van zijn hier beroemde vader Kamal Kothari. Hij zet zich in voor het behoud van de Rajasthaanse volksmuziek, en daarmee is hij een soort van impresario en concertorganisator geworden van de vele, vele folklore muziek groepen en muziek families die Rajasthan rijk is.
Sander liet hem weten dat we eigenlijk wel graag een vrouwenstem aan onze ‘muziek-track’ zouden toevoegen. Kuldeep vertelde ons dat er in de stad Barmer, zo’n 800 kilmeter hier vandaan, een zangeres woont, Rupnar, die samen met haar twee zussen regelmatig optreedt. Zij is nu een van de bekendste zangeressen van Rajasthan. Toen wij vroegen of wij niet een stukje van deze dame konden horen keek Kuldeep bedenkelijk want dan zou hij zijn archief in moeten duiken en dat zou wel eens lang kunnen gaan duren.
Toen keek hij over zin rechterschouder door het raam naar buiten.
“Daar komen ze trouwens net aan”, zei hij.
En inderdaad, Rupnar en haar zussen waren op weg naar een concert in Jaipur en hadden besloten een tussenstop te maken om Kuldeep met een bezoek te vereren.
Twee minuten later hadden wij buiten op de binnenplaats ons privé concert. Het viel een beetje tegen, dat moet gezegd. Hun stemmen waren te rauw en te dominant hartverscheurend om als filmmuziek gebruikt te kunnen worden.
Maar magisch was het allemaal wel.
Diezelfde avond brachten we een bezoek aan een oude toneelregisseur in de hoop dat hij misschien een kandidaat-hoofdpersoon zou kennen. Hij liet ons een folder zien waarop een aantal acteurs te zien was. Ze leken niet echt geschikt voor de rol van Ravi. Slechts een van de acteurs trok enigszins mijn aandacht, zonder dat ik daar iets over zei. Even later liet de oude regisseur weten, zonder overleg, juist die acteur voor de casting van de volgende dag – vandaag dus – te hebben uitgenodigd.
Een casting die overigens over 2 minuten begint.
Zodat ik dit laatste magische moment helaas een beetje moet afraffelen.
