Sander Francken, Karin S. de Boer en ik zijn vandaag precies twee weken in India. En 10 dagen in Leh, de hoofdstad van Ladakh.
Het is vrijdag en het begint nu langzaam te schemeren. Nog even en dan zal de duisternis plotseling invallen, hier in dit op 3500 meter hoogte gelegen stadje in het machtige en meedogenloze Himalaya gebergte.
3500 meter?
Machtig?
Meedogenloos?
Hiermee ben ik dan toch nog onverwacht aangekomen bij de reden waarom we nu al 14 dagen in India zijn en ik nu pas aan mijn eerste weblog begin.
Aangekomen bij de reden dat Karin in de kamer naast mij haar bed nog nauwelijks is uitgekomen.
De reden dat de op Charly Chaplin lijkende hotel-doker nu al drie keer is langs geweest.
De reden…
Morgen meer.
Mijn weblog moet wel een beetje spannend blijven.
Hier moet ik toch even op reageren. Het klinkt wel spannend en dat is het ook. Maar de ongemakken, de gevaren, de meedogenloosheid en de macht van de hoge pieken hebben mij weliswaar stevig in hun greep maar mijn bed bezoek ik toch hoofdzakelijk s’nachts en soms tijdens een siesta. Met uitzondering van één hele halfdode dag. Meer laat ook ik nog niet los.