Afgekeurde poort
Het gaat er nu toch een beetje om spannen. En iedereen is moe na twee en een halve week non-stop hard werken. Karin heeft lichte buikloop. Sander al een paar dagen een iets zwaardere versie daarvan. En mijn ogen zijn ontstoken.
Los daarvan voel ik me eigenlijk toch nog wel vrij rustig en ook gezond – Zonder huilende dochter en snurkende vriendin haal ik hier in India voor mijn gevoel een stuk van mijn in Nederland verloren nachtrust in. Maar ik merk toch ook dat het aantal misverstandje en ergernisjes begint toe te nemen.
Neem het casting systeem.
Van ieder van de bijna vierhonderd deelnemers hebben we – volgens methode Karin – een foto gemaakt met nummer op de borst geplakt. Vervolgens dit nummer op een formulier geplakt en daarop ook de gegevens van de kandidaat, naam, leeftijd, maten, opgeschreven. En tenslotte alle foto’s, grof gesorteerd naar geslacht en leeftijdscategorie, op de computer opgeslagen.
Waterdicht, zoals ik al eerder schreef.
Maar toen ik gisteren met een weer lichtelijk herstelde Sander om de tafel zat om de kandidaten nog eens door te nemen en wat specifieker keuzes te maken, keek hij een tijdje verwonderd naar de enorme stapel formulieren. En vroeg toen waarom er op de formulieren geen foto’s van de kandidaten zaten.
Tja.
Karin legde in eerste instantie de schuld bij mij. Ik had de casting procedure niet naar behoren afgerond. Ik had die foto’s moeten printen.
Wederom tja. Wist ik veel.
Een uur later bleek Karin toch zelf alle foto’s geprint te hebben.
Over een paar foto’s!
Terwijl we goddomme hier zijn om een hele film te maken!
Ach.
Ik ben nu zelf aan de slag gegaan met de foto’s. En de software voor de productieprinter ook op mijn eigen laptop geïnstalleerd. En heb nu op mijn knietjes in de kamer van Karin – mijn hotelbuurvrouw – de missende foto’s uitgeprint. En we deden alweer gewoon weer aardig tegen elkaar.
Maar de druk neemt natuurlijk toch wel toe.
Zo hebben we nog steeds geen definitieve locatie-lijst. Eergisteren heb ik met Karin – Sander lag de hele dag op zijn bed – alle tot nog toe als mogelijk geschikt bevonden locaties in de stad nog eens nagelopen. En toen bleken er een heleboel potentiële straatjes, pleintjes en kruispunten in het oude – blauwe – gedeelte van Jodhpur toch weer af te vallen. Om de eenvoudige reden dat we bij nader inzien moesten concluderen dat de meeste plekken ontoegankelijk zijn voor een kameel met een kar. (En voor een hoogwerker natuurlijk al helemaal.) We kwamen dus terug met minder locaties dan waarmee we vertrokken waren. Wel vonden we een mooie poort waarmee Sahir, als hij de teugels – heel symbolisch – van zijn vader heeft overgenomen, zogenaamd de stad uit kan rijden. Maar deze poort werd even later door een net opgestane Sander op basis van de door ons genomen foto’s, alsnog afgekeurd. En zijn voorkeur gaf aan een wat mij betreft veel minder aansprekende poort.
Wat je wil.
De lokale productie heeft aangegeven toch wel twee weken nodig te hebben om voor de verschillende locaties de benodigde vergunningen te regelen. Terwijl de crew al op 15 maart arriveert.
Genoeg reden voor stress dus.
Die om een of andere reden toch niet echt vat op me kan krijgen. Ik zie het wel. Ik heb het volste vertrouwen in de intuïtie van Sander en de ratio van Karin. En ik word zo in beslag genomen door alles wat ik meemaak, leer en doe en voel me er zo goed bij dat er in mijn hoofd nauwelijks ruimte is voor iets als zorgen.
Zorgen zijn toekomst, terwijl de dagen hier zo onvoorstelbaar snel voorbij knallen dat het al moeilijk genoeg is om het heden bij te houden.
Stress of niet, toch gaat het erom spannen.
